Irytuje mnie, kiedy czytam znakomity esej równie znakomitego pisarza i nagle pojawia się nazwisko, które nic mi nie mówi. Nie zjadłem wszystkich rozumów i wielu nazwisk – mniej znanych, ale pewnie dla autora eseju ważnych – po prostu nie znam. A tu – pojawia się nazwisko i nic więcej o tym człowieku. Kolejne zdania płyną sobie lekko i zgrabnie do przodu, a ja myślę: któż zacz? Kim jest tajemniczy „X”?
Jeden ze znajomych profesorów powiedział mi, że zawsze ma gotowe odpowiedzi na wszystko. Pomyślałem – Boże, ileż mu to musi zajmować miejsca w głowie. Przecież istnieją miliony pytań…
– Słyszałem, że ponoć mieliśmy najlepszy dla nas rok od początku transformacji.
– A kto ci to powiedział?
– Taka dziewczyna z gilami w nosie. Ta, co sprzedaje prażone orzeszki w holu galerii handlowej.
– Z czym w nosie?
Kiedy grasz w tym zespole, niekiedy przez przypadek, bez żadnej złej woli i nieświadomie możesz sfaulować swojego partnera. Gorzej, kiedy ten partner – później, jeszcze w trakcie gry – fauluje ciebie w drodze odwetu. I robi to świadomie.
Czerwone wytrawne wino tak naprawdę ma dla wielu smak skisłego i gorzkiego kompotu. Dwunastoletnia single malt whisky dla wielu stanowi odrzucający, śmierdzący bimbrem gorzki płyn, a takie podobno wspaniałe hawajskie cygara gryzą im podniebienie, pieką wargi i odrzucają ich smrodem tak zwanego „aromatu”. W dodatku już godzinę po ich wypaleniu suszy jak na kacu, a i łeb boli do samego rana jak po balandze.
E. Fromm pisał, że nie istnieje długa, romantyczna miłość. Sugerował, że najpierw istnieje fascynacja, a później coś, co można nazwać sadystyczno-masochistycznym przywiązaniem. Czym w takim razie jest miłość?
Kiedyś, jak się człowiek psychicznie źle poczuł, to szedł do knajpy, do znajomych lub kupował flaszkę wódki i wypijał. A później w ramach kuracji zasypiał na cały dzień.
